آیا ایتالیا فقط پیتزا و پاستا است؟ ایتالیا فرهنگی دارد که هر کسی را به خود جذب می کند. زبان ریتمیک ایتالیایی را با تحصیل کرده ایتالیا بیاموزید. با این که اطلاعات در این زمینه زیاد نیست اما برای ایرانیان امکان تحصیل در کشور ایتالیا بسیار بیشتر از کشورهای انگلیسی زبان است. در کنار این، ایتالیا یکی از توریستی ترین کشورهای جهان است. زیبایی شهرها و آثار باقی مانده از دوران کهن هر روز هزارن گردشگر را جذب این کشور می کند. اگر قصد سفر یا تحصیل در این کشور زیبای مدیترانه ای را دارید با ما همراه شوید.
علیرضا نصیری | سه شنبه, ۲۵ آبان ۱۳۹۵، ۰۴:۰۵ ب.ظ |۰ نظر
عمده ایتالیایی‌ها رومی تبار هستند و زبان‌های رایج در ایتالیا هم تقریبا همگی شاخه‌هایی از زبان رومی بشمار می‌روند. با وجود اینکه زبان رسمی ایتالیا زبان ایتالیایی است اما زبان‌های پرگویشور دیگری در این کشور وجود دارند که حالتی نیمه رسمی و گاه محلی دارند. بسیاری از این زبانها در معرض نابودی قرار گرفته‌اند که شروع مرگ تدریجی این‌زبان‌ها به دوره حکومت فاشیسم بر ایتالیا باز می‌گردد. ایتالیایی زبان رسمی این کشور است که از سال ۱۸۶۱ تا کنون این مقام را دارد.
اسلوونیایی: در شهرهای تریست و گوریتزیا مردم به دلیل همسایگی با اسلوونی با این زبان آشنایی دارند.
لومباردی: در مناطق شمالی ایتالیا بویژه نقاط هم‌مرز با سوئیس رایج است و بیش از سه میلیون گویشور در ایتالیا دارد.
پیدمونتی: زبان رایج منطقه پیدمونت ایتالیاست که بیش از دومیلیون نفر از مردم ایتالیا بدان تکلم می‌کنند.
ونیزی: زبان قدیمی منطقه ونیز که از زبان‌های رومی بشمار می‌رود و در ایتالیا قریب دو میلیون نفر از اهالی منطقه ونیز و مناطق مجاور بدان تکلم می‌کنند. این زبان در اسلوونی نیز رایج است.
ناپلی: زبان رایج منطقه جنوب ایتالیا بویژه نواحی پالرمو و ناپولی است که بیش از شش میلیون نفر از سکنه ایتالیا بدان سخن می‌گویند. گویش ایتالیایی جنوبی در واقع گویشی از همین زبان است و نه ایتالیایی.
توسکانی: زبان رایج در منطقه توسکانی است که گاهی گویشی از زبان ایتالیایی نیز شمرده می‌شود. حدود سه میلیون تن به این زبان تکلم می‌کنند.
ساساری: این زبان اگرچه تنها ۱۲۵ هزارتن گویشور دارد اما در منطقه خودمختار ساردینیا زبان رسمی بشمار می‌رود.
ساردوکمپیدانی از زبان‌های بومی جنوب ایتالیاست که هنوز نزدیک به یک میلیون گویشور دارد اما بیشتر گویشورانش در مناطق کوهستانی شمال ایتالیا بسر می‌برند که این بدلیل سیاست‌های فاشیستی ایتالیا در زمان جنگ جهانی دوم بوده‌است.
زبان ایتالیایی-یهودی از زبان‌های رومی است که در ایتالیا امروزه بیش از دویست تن گویشور ندارد.
ایتالیا در جنوب اروپا با مختصات جغرافیایی تقریبی ۵۰ ۲۲ شمالی , ۳۰ ۱۲ شرقی قرار دارد.
مساحت کل آن ۳۰۱٬۳۲۳ کیلومتر مربع (تقریباً یک پنجم ایران) است که از آن ۰۲۹/۲۹۴ کیلومتر مربع خشکی و ۲۱۰/۷ کیلومتر مربع آب است. ۷/۶۰۰ کیلومتر ساحل دارد. نکتهٔ جالب در مورد نقشهٔ کشور ایتالیا این است که نقشهٔ این کشور شبیه چکمه است.
جزایر ساردنی و سیسیل در دریای مدیترانه نیز جزو ایتالیا است.
مرزهای این کشور ۲/۹۳۲/۱ کیلومتر است. با کشورهای زیر مرز مشترک دارد:
اتریش: ۴۳۰ کیلومتر
فرانسه: ۴۸۸ کیلومتر
واتیکان: ۳٫۲ کیلومتر (واتیکان در داخل شهر رم پایتخت ایتالیا قرار دارد)
سان مارینو: ۳۹ کیلومتر (کشور سان مارینو در شمال ایتالیا و در دل ایالت امیلیا رومانیا قرار دارد)
اسلوونی: ۲۳۲ کیلومتر
سوئیس: ۷۴۰ کیلومتر
آب و هوای ایتالیا مدیترانه‌ای است. در شمال به دلیل وجود رشته‌کوه آلپ سرد، در جنوب خشک و در کل کشوری تقریباً گرم است.
بلندترین نقطه آن کوه مونته بیانکو با ارتفاع ۷۴۸/۴ متر از سطح دریا و کمترین ارتفاع آن دریای مدیترانه‌است.
اتروسکها یونانی‌ها و سپس رومی‌ها در دوران باستان بر ایتالیا حکمرانی می‌کردند و در قرون وسطی کنترل ایتالیا در دست پاپ‌ها، فرانک‌ها، بیزانسی‌ها و سپس اعراب و نورمان‌ها در پاره‌ای از اوقات بوده‌است.
از میان مشکلات پرشماری که اتحاد ایتالیا (۱۸۷۰ - ۱۸۴۸) درپی داشت، آنچه بیش از همه اضطراری می‌نمود، همانا یکدست ساختن سرزمینی بود که از لحاظ سیاسی و اقتصادی بسیار متفاوت بود.
وحدت ایتالیا
بکار گیری ساختارهای اداری دوره رژیم سلطنتی ساوویا در طول زمان باعث وخیم تر شدن اختلافات قبلی میان مناطق مختلف ایتالیا گردید و به دنیال آن موج مهاجرت طبقهٔ روستایی به سوی آمریکای شمالی و جنوبی آغاز شد. میان سال‌های پایانی قرن نوزدهم و سال‌های آغازین قرن بیستم، چند میلیون ایتالیایی به خارج از کشور مهاجرت نمودند.
از دیدگاه اقتصادی و اجتماعی، دورهٔ قبل از اتحاد تا زمان آغاز جنگ اول جهانی با پدیده رشد کلی کشور همراه بود که با تکیه به موقعیت بین‌المللی مثبت، این امکان را یافت تا سر و سامانی به وضعیت مالی و ساختارهای دولتی داده و بخش‌های اصلی برای کمک به پیشرفت و توسعهٔ صنعتی را گسترش دهد و در این راستا البته از کمک سخاوتمندانه سرمایه‌های خارجی نیز بهره برد.
شرایط اجتماعی کشور، که همراه با اختلافات پیش گفته میان مناطق روستایی و شهری بود، سال‌های اولیه ”صنعتی‌سازی کشور” و نخستین گام‌ها به سوی یک ساختار نوین اجتماعی را با شکل‌گیری احزاب سیاسی رقم زد.
ظهور این احزاب سیاسی و تنش‌های اجتماعی ناشی از آن تأثیر گسترده‌ای بر جریان‌های بعدی تاریخی ایتالیا بجای گذاشت.
جنگ جهانی اول
به دنبال بر خورداری شهروندان ایتالیایی از حق رأی در سال ۱۹۱۳، روند یکپارچه سازی سیاسی کشور تکمیل شد و این در حالی بود که چهرهٔ بین‌المللی ایتالیا که به‌دنبال اصلاحات آغاز شده از فردای روز اتحاد، هماهنگ تر و مدرنتر شده بود، وجهه بیشتری یافته و تقویت می‌شد. در آستانهٔ جنگ اول جهانی، ایتالیا چشم انداز ترسیم شده تا آن زمان را دگرگون ساخته و در کنار قدرت‌های متحد فرانسه، انگلیس و ایالات متحده وارد جنگ شد. به‌دنبال کنفرانس صلح ورسای در سال ۱۹۱۹ مناطق شمالی ترنتینو، التوادیجه و ونتریا جولیا را که برای کامل ساختن روند اتحاد ملی مورد نیاز بود، بدست آورد.
ایتالیا هر چند که از مبارزه پیروز خارج شده بود، اما از نقطه نظر اقتصادی زیر بار فشارهای وارده، دچار چنان آشفتگی‌هایی گردیده بود که دولت‌های وقت آن زمان توان هدایت آن را به‌سوی دست آورده‌های مثبت نداشتند.
در این برهه برخی از تشکیلات سیاسی که بعدها به‌مدت دهها سال بر آینده کشور تأثیرات عمیقی گذاشت، پا به عرصه وجود گذاردند، از جمله حزب ملت (۱۹۱۹) که بعدها به حزب دموکرات مسیحی تغییر شکل داد، حزب سوسیالیست، حزب کمونیست که توسط گرامشی پایه گذاری شد (۱۹۲۱) و طبقات مبارز که توسط موسولینی شکل گرفت (۱۹۱۹) و بعداً در سال ۱۹۲۱ به حزب فاشیست ملی تغییر شکل داد و عامل به قدرت رسیدن موسولینی شد.
ایتالیا میان دو جنگ
در سال ۱۹۲۵ (میلادی) با ممنوع شدن فعالیت تمامی دیگر احزاب، دوره رژیم فاشیست آغاز می‌شود که با سیاست استبدادی و در پوشش ملی گرایی، باعث دگرگونی‌های ریشه‌ای در زندگی کشور گردید و آزادی‌های سیاسی را محدود نمود. این رژیم برای ممانعت از دشمنی کلیسای کاتولیک، به توافقی با واتیکان (۱۹۲۹) دست یافت.
در آن سال‌ها اقدامات جدی برای تقویت و توسعه فعالیت‌های صنعتی و کشاورزی صورت گرفت. در زمینه سیاست خارجی، موسولینی سعی کرد با اتکا به سیاست توسعه طلبانه و قدرت‌های متحد، پرستیژ خود را تثبیت نماید که نقطهٔ اوج آن اتحاد با آلمان و ورود به جنگ دوم جهانی (۱۹۴۵ - ۱۹۴۰) علیه متفقین و متعاقباً سقوط رژیم فاشیست به‌دنبال ناکامی‌های نظامی بود.
بازسازی دموکراسی و اداره وضعیت سخت کشور پس از پایان جنگ و کوشش در از بین بردن هر آنچه از رژیم فاشیست به ارث مانده بود، باعث شد تا مجمع قانون اساسی شکل بگیرد.
در دوم ژوئیه سال ۱۹۴۶، و به‌دنبال انجام همه‌پرسی «جمهوری ایتالیا» متولد شد و این تاریخ تبدیل به جشن ملی شد. قانون اساسی جدید از تاریخ اول ژانویه ۱۹۴۸ رسمیت یافته و به مرحله اجرا در آمد.
ایتالیا بعد از جنگ، تلاش زیادی برای نزدیکی به کشورهای غرب انجام داد و در این راستا به ”اتحاد آتلانتیک” ملحق شد که سازمانی نظامی دفاعی است که به ابتکار آمریکا شکل گرفت و اکثر کشورهای اروپایی غربی نیز به آن پیوستند.
در سطح اروپا، ایتالیا در آن دوره از جمله کشورهایی بود با حداکثر توان در راستای یکپارچگی اروپا در طی مراحل مختلف آن، چه از نظر اقتصادی و چه سیاسی کوشش نمود.
از اول ژانویه ۱۹۹۹ (میلادی)، ایتالیا از جمله ۱۱ کشوری است که واحد پولی یورو را به عنوان پول واحد بر گزید.
نمک دانه درشت...فلفل و ادویه جات دلخواه ________________________________________________ مواد بالا را با هم آمیخته پس از کوبیدن و له کردن با پاستا یا نان میل نمایید ... توجه کنید سس پستو همیشه سرد میل می شود .
برای روبرتو پانیتزا تهیه سس پستو به راحتی آماده کردن یک فنجان چای است. او با مهارت و خیلی منظم مواد اولیه را در هاون ۵۰ کیلویی خود که از جنس سنگ مرمر است با یک دسته چوبی ۵ کیلویی می چرخاند و می کوبد.
او می گوید: "در حال حاضر این تنها ورزشی است که انجام می دهم."
ما در رستوران پانیتزا در شهر جنوا هستیم که هر روز بین یک تا سه کیلو پستو مصرف می کند. یکشنبه روز تعطیل اوست ولی با اشتیاق تمام نحوه تهیه پستو با دست را به ما نشان می دهد.
او چند حبه سیر، یک مشت تخم کاج، دانه‌های درشت نمک، مقداری روغن زیتون را داخل هاون می ریزد. وقتی می پرسیم چرا هیچیک از مواد را به دقت اندازه گیری نکردی، در پاسخ می گوید: "هر بار که درست می کنم متفاوت است ولی همیشه عالی است."
موادیکه او به کار می برد همیشه یکسانند: ریجان کشت شده در جنوا، روغن زیتون بکر محلی از منطقه لیگوریا، سیر محصول روستای وسالیکو که معطر و هضم آن راحت است، تخم کاج ایتالیایی، پنیرهای پارمزان و پکورینو و نمک سیسیل. میزان هر یک از این مواد متناسب با مزه ای که او می خواهد متغیر است، ممکن است بیشتر مزه سیر و یا بیشتر مزه پنیر بدهد. او می گوید همین نکته سس پستوی دست‌ساز را از انواع مشابه کارخانه ای متمایز می کند.
تلاش او این است که به همه بفهماند دو نوع کاملا متفاوت از پستو وجود دارد، پستوی واقعی و عالی دست‌ساز است.
او می گوید:"در دهه های اخیر همه مردم حتی در جنوا عادت کرده بودند که پستو را با ماشین مخلوط کن درست کنند. شاید چند نفری از سالخورده ها، آنها به خاطر حفظ سنت با دست درست می کردند. سنت تهیه پستو با دست کاملا از بین رفته بود."
آقای پانیتزا در وبسایت خود هاون های مخصوص تهیه پستو می فروخت ولی به گفته او تمام مشتریان اهل کشورهای دیگر بودند و هیچکس در جنوا اهمیت نمی داد.
او می گوید:"مردم از هاون خود برای گلدان یا ظرف آب مرغ و خروس استفاده می کردند چون سنگین است و واژگون نمی شود."
او برای تغییر عادت مردم نمایش و آموزش روش تهیه پستو با دست را در جشن های محلی شروع کرد.
"اوایل که شروع کردم تهیه پستو با هاون یک کار انقلابی بود. افراد سالخورده به من می گفتند خاطرات دوران کودکی ما را زنده می کنی". به گفته او در دوران قدیم معمولا پسرها و دخترهای خردسال خانواده وقتی منتظر بودند مادربزرگ غذا را آماده کند کار تهیه پستو را انجام می دادند.
"درست کردن پستو برای یک بچه تفریح است و چون با شیئی برنده سر و کار ندارد، خطرناک نیست. در دوران قدیم این رسم در همه خانه ها وجود داشت. دلیل علاقه مردم جنوا به پستو نه فقط مزه آن بلکه یادآوری خاطرات دوره های گذشته است."
در گام بعدی او و گروهی از دوستان هم فکرش انجمن پالاتیفینی (به معنای طعم شناس برجسته) را تشکیل دادند . بعد به فکر مسابقات جهانی تهیه پستو با دست افتادند. اولین بار این مسابقه در سال ۲۰۰۷ برگزار شد و از سال ۲۰۰۸ به این سو هر دو سال یکبار در میدان دوکاله شهر جنوا برگزار می شود.
شرکت کنندگان از سراسر ایتالیا و نقاط دیگر جهان می آیند. آقای پانیتزا در ایامی که مشغول تهیه پستو برای رستورانش نیست به نقاط دیگر سفر می کند تا روش تهیه پستو با دست را نمایش داده و ترویج کند.
"نیمی از وقت من صرف ساختن پستو و نیم دیگرش صرف ترویج پستو می شود. پستو زندگی من است."
"من به اوزاکا، توکیو، کیپ تاون، ریو دوژانیرو، نیویورک، لس آنجلس، تورنتو، اشتوتگارت، پاریس، مارسی و شهرهای مختلف ایتالیا سفر کرده ام. همه جا رفته ام."
انجمن پالاتافینی علاوه بر مسابقات جهانی کارزار گسترده ای برای شناسایی و حفاظت از سس پستو به راه انداخته و هدفش این است که پستو جنوا وارد فهرست میراث فرهنگی یونسکو شود. مقامات و نهادهای محلی و اتاق بازرگانی جنوا به سرعت از این کارزار حمایت کرده اند.
آقای پانیتزا می گوید هدف این کارزار جلوگیری از تولید و عرضه تجاری این محصول نیست بلکه حفظ سنت ها و فرهنگ قدیمی مربوط به تهیه پستو است.
به گفته او برخی از شرکت های تولید مواد غذایی از نام پستو و شهرت محصولات مدیترانه ای برای فروش موادی استفاده می کنند که هیچ ربطی به پستو ندارد. مثلا شرکتی آمریکایی خمیر گوجه فرنگی خشک شده با ترکیب روغن زیتون را تحت عنوان پستو می فروشد.
گروه دیگری که از کارزار تبلیغاتی برای ورود پستو به فهرست یونسکو حمایت می کنند ریحان کاران منطقه جنوا هستند. این سبزی که به ریحان جنوایی شهرت دارد، در سطح اتحادیه اروپا به عنوان یک محصول شاخص و دارای اصالت ویژه ثبت شده است.
در محله پرا، ناحیه ای ساحلی در غرب شهر جنوا، گلخانه های محل کشت ریحان منطقه وسیعی را پوشانده اند. یک ریحان کار محلی می گوید نزدیکی به دریا، تابش نور خورشید در سراسر روز و هوای ملایمی که نتیجه نسیم دریاست به ریحان محصول منطقه کیفیت ویژه ای می دهد.
ماتئو پتزانا که خانواده اش از اوایل قرن نوزدهم ریحان کار بوده اند می افزاید تهیه پستو با دستگاه مخلوط کن گناه نیست. او علاوه بر فروش ریحان تازه، از سال ۲۰۰۳ فروش پستو را نیز شروع کرده است.
"پستو یک سس مدرن است که احتمالا ریشه آن به یک سس سیر بسیار قدیمی به نام آگلیاتا برمی گردد که از دوران رم باستان مرسوم بوده. سیر ماده اصلی این سس است و بی دلیل نیست که در میان انواع پستوها تفاوت اصلی در میزان سیر آن است. بنابراین واقعا غریب است که امروزه انواعی از سس پستو بدون سیر به بازار عرضه می شود. پستو بدون سیر یک تناقض آشپزی است."
"بسیاری تصور می کنند که دانه های کاج یکی از اجزای همیشگی پستو بوده ولی حقیقت این است که افزودن آن به پستو ابتکار نسبتا جدیدی است. در کتابهای آشپزی قرن نوزدهم در روش تهیه پستو هیچ اشاره ای به دانه کاج نمی شود. در آن زمان فقط سیر، روغن و پنیر به کار می بردند. پنیر، چه پنیر پارمزان و چه پنیر پکورینو بسیار مهم است. ریحان نیز مثل روغن زیتون اخیرا به مواد پستو افزوده شده است."
ماسیمو مونتاناری پروفسور مطالعات قرون وسطی و تاریخ آشپزی در دانشگاه بولونیا است.منبع : بی بی سی پارسی
ساختار زبان ایتالیایی معمولآ به نه پاره‌گفتار (بخش دستوری)∗ یعنی فعل، اسم، حرف تعریف، صفت، ضمیر، قید، حرف اضافه، حرف ربط و علائم تقسیم می‌گردد، که تنها به شرح بخش‌های فعل، اسم و حرف تعریف به شرح ذیل بسنده می‌کنیم:
۱- ساختار فعل در زبان ایتالیایی به این شکل است که کلیه افعال به سه دسته ARE- IRE - ERE تقسیم می‌شوند که هر دسته در هر زمان با فرمول خاص زمانی و دسته‌ای خود صرف می‌شود و این فرمول نسبتاً ساده به کاربر این امکان را می‌دهد که دسته و زمان فعل را به آسانی تشخیص دهد.
۲-در بخش اسم تمامی نام‌های ایتالیایی به یکی از حروف: O-I-A-E ختم می‌شوند که عموماً، نام‌های ختم شده به O مفرد مذکر، نام‌های ختم شده به A مفرد مونث، بیشتر نام‌های ختم شده به I جمع مذکر و اکثر نام‌های ختم شده به E جمع مونث می‌باشند.
۳-حرف تعریف در زبان ایتالیایی به شش بخش: Il -I -La- Le- Lo- Gli تقسیم می‌شود که اساسآ بر حسب تعداد، جنس و حرف اول کلمه‌ای که بعداز آن می‌آید تغییر می‌کند، بنابراین حرف تعریف معین IL قبل از نام‌های مفرد مذکری که باحروف بی صدا (بجز s ناخالص و z که باحرف تعریف Lo درمفرد و با gli در جمع نشان داده می‌شوند) قرار می‌گیرد و صورت جمع آن I می‌باشد.
شکل مونث حرف تعریف به پیچیدگی مذکر آن نیست و تنها برای مفرد یک شکل وجود دارد و آن La می‌باشد که قبل از کلماتی که باحروف باصدا شروع می‌شوند به شکل 'L درمیاید، در جمع هم تنهایک شکل دارد آنهم Le که قبل از کلماتی که با e شروع شوند بصورت 'L درمیاید.
CI و CE چ CH ک SCI و SCE ش GI و GE ج یا ژ GH گ GN نی GL آوایی بین ی و ل با تکرار دو نویسه پشت‌سرهم، آن نویسه مشدد خوانده می‌شود. برای مشدد کردن نویسه‌های ترکیبی تنها باید نویسهٔ نخست دوبار نوشته‌گردد
الفبای ایتالیایی دارای ۲۱ حرف می‌باشد که در زیر، شکل و نام آنها را می‌یابید:
A اَ H آکا Q کو B بی I ئی R اِرّه C چی L اِلّه S اِسِّ D دی M اِمّه T تی E اِ N اِنّه U او F اِفه O اُ V وو، وی G جی P پی Z زٍتّا حروف دیگری هم وجود دارند که در زبان ایتالیایی نیستند ولی در کلمات بیگانه که به این زبان وارد شده‌اند تلفظ می‌شوند.
J j یِ K k کاپا X x ایکس Y y ایپسیلن W w وو دوپّیا
ایتالیا کشوری در جنوب اروپا و پایتخت آن شهر رم است. این کشور از شبه‌جزیره ایتالیا و دو جزیره سیسیل و ساردِنی در دریای مدیترانه تشکیل شده‌است. امروزه ایتالیا کشوری توسعه‌یافته است و جزو هشت کشور صنعتی به‌شمار می‌آید.
واحد پول این کشور یورو و زبان رسمی آن ایتالیایی است. جمعیت ایتالیا ۶۰ میلیون و ششصد هزار نفر است و ۹۱.۶ درصد مردم آن مسیحی هستند.
ایتالیا پنجمین کشور پرجمعیت اروپا و ۲۳امین کشور پرجمعیت دنیا است. ایتالیا آب‌وهوای معتدل فصلی دارد و آب‌وهوای مناطق ساحلی آن با شرایط هوایی کوهستان‌های داخلی تفاوت زیادی دارد.
دو کشور مستقل بسیار کوچک به نام‌های واتیکان و سان مارینو در درون خاک ایتالیا قرار دارند و یک تکه از خاک ایتالیا نیز بیرون از خاک اصلی این کشور و در سوئیس قرار دارد که کامپیونه دیتالیا نامیده می‌شود.
رم، پایتخت ایتالیا، به عنوان پایتخت امپراتوری روم و اقامتگاه پاپ، برای سده‌های پیاپی از مراکز سیاسی و مذهبی تمدن غرب بود.
پس از فروپاشی امپراتوری روم، منطقه ایتالیا به مناطق و شهرهای خودگردان بسیاری تقسیم شده‌بود (ازجمله جمهوری ونیز و دولت کلیسا) ولی واحدهای مختلف سیاسی در منطقه ایتالیا در سال ۱۸۶۱ متحد شده و کشور کنونی ایتالیا را به‌وجود آوردند. پرچم ایتالیا
پرچم ایتالیا که اغلب در زبان ایتالیایی به‌عنوان «پرچم ملی سه‌رنگ» شناخته می‌شود، از سه رنگ سبز، سفید و سرخ با ویژگی‌های مساوی تشکیل شده که به‌صورت عمودی هستند. شکل کنونی این پرچم در ۱۹ ژوئن سال ۱۹۴۶ و به‌طور رسمی در تاریخ ۱ ژانویهٔ سال ۱۹۴۸ به تصویب رسیده‌است. اولین نهادی که از پرچم سه‌رنگ ایتالیا استفاده نمود، جمهوری کیسپادانا و در سال ۱۷۹۷ بوده‌است. پس از آن، ارتش ناپلئون بوناپارت در ایتالیا بارها پیروز شد. در طی این دوران، بسیاری از جمهوری‌های کوچک عضو فرقهٔ مذهبی مخالف دولت و نیز اکثر ایالات کهن که هرکدام پرچم‌های گوناگونی برای خود داشتند، به‌طور مشخص از پرچم سه‌رنگ ایتالیا که از پرچم فرانسه در سال ۱۷۹۰ الهام گرفته‌بود، استفاده نمودند. رنگ انتخاب‌شده برای پرچم توسط جمهوری، رنگ‌های سرخ و سفید بودند؛ رنگ انتخاب‌شده از پرچم میلان هم رنگ سبز بود که برگرفته از رنگ لباس گاردهای شهری میلان بوده‌است.
برخی از ارزش‌هایی که به رنگ‌های سه‌گانهٔ پرچم ایتالیا نسبت داده شده‌اند، رنگ سبز را نشانگر دشت و تپه، رنگ سفید را نشانگر قله‌های برفی رشته‌کوه‌های آلپ و رنگ سرخ را نشانگر خون‌های ریخته‌شده ایتالیایی‌ها در پی جنگ‌های استقلال‌طلبانه‌شان می‌داند. البته تفسیرهای مذهبی در این مورد، رنگ سبز را نشانگر امید، رنگ سفید را نشانگر ایمان و رنگ سرخ را نشانگر نیکوکاری می‌داند؛ این تفاسیر به «سه ارزش الهی» معروف‌اند.
https://www.facebook.com/%D8%A7%DB%8C%D8%AA%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%A7%DB%8C%DB%8C-%D8%A2%D8%B3%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-1131549446953322/?ref=notif¬if_t=page_fan¬if_id=1478983732933426 ایتالیایی آسان است.
